“Ik heb moeite om mezelf te laten zien. Om te delen wat mijn passie is. Om te delen waar ik heel blij van word, waar ik energie van krijg. Ik wil het wel heel graag maar ik vind het gewoon heel spannend. Ik weet dat ik met mijn passie anderen kan inspireren en zelfs verder kan helpen. Maar ik ben bang! Bang voor de afwijzing door anderen als ik zichtbaar ben met dat wat ik het liefste doe.
Om me heen zie ik alleen maar mensen dingen doen die ik ook wil doen en dan zakt de moed me in de schoenen. Want wie zit er nou op mij te wachten? Er zijn al genoeg anderen die geld verdienen met dat wat ik graag doe”.
Het hele verhaal rolt er in één keer uit, zo hoog zat het me. Hier worstelde ik al jaren mee. Ik wou zo graag anders maar ik wist niet hóe.
Tijdens de pauze van een bijeenkomst sta ik te praten met een vrouw die ook deelneemt.
Ik schrik van mezelf. Heb ik dit écht net gezegd tegen iemand die ik nauwelijks ken? Niets voor mij. Maar deze vrouw zegt zich helemaal te herkennen in mijn verhaal. Ze was onder de indruk dat ik mijn kwetsbaarheid zo durfde te tonen.
Zichtbaar zijn maakt kwetsbaar. Die wetenschap alleen al zorgde er bij mij in ieder geval voor dat ik er niet voor durfde te gaan. Kwetsbaar zijn stond voor mij gelijk aan afwijzing, pijn, verdriet, angst, hulpeloos, onzeker, machteloos.
Dit zijn zaken die vooral goed beschermd moesten worden.
Die toonde ik niet makkelijk aan een ander, laat staan aan de hele goegemeente.
Dat wat zo graag naar buiten wilde, hield ik tegen.
“Er zijn nu al mensen op zoek naar dat wat jij te bieden hebt, naar jouw kwaliteiten.
Ze kunnen je alleen niet vinden omdat je (nog) niet zichtbaar bent”.
Deze twee zinnen hadden een grote impact op mij. Nu terugkijkend was dat een eyeopener. Door mijn situatie vanuit dit perspectief te bekijken kon ik ook de mogelijkheden ervan ontdekken.
Ik begon me bewust te worden van mijn patroon; wanneer ik me kwetsbaar voelde kwam de angst om er zichtbaar mee te zijn naar boven. Vervolgens stopte ik heel veel tijd en energie in het weer de baas worden van mijn angstgevoelens. Het was voor mij een vicieuze cirkel waar ik heel graag uit wilde komen.
Ik besloot hulp te zoeken. Iemand bij wie ik me veilig en vertrouwd voelde. Dat was voor mij belangrijk.
Ik leerde mijn angst bij de hand te nemen wanneer ik me kwetsbaar voelde. Dat deed mijn zelfvertrouwen groeien. Ik kreeg grip op mijn situatie. Er ontstond ruimte om te kiezen. Het werd duidelijk wat ik wilde en welke stappen ik nodig had om dat te bereiken. Ik durfde mezelf te laten zien.
Door zichtbaar te zijn ontdek ik dat ik mijn ruimte kan innemen. Door mij te uiten in wie ik ben en wat ik doe, merk ik dat mensen zich hierop gaan aansluiten en mij kunnen vinden.
Bij stappen op – voor mij – nieuw terrein laat mijn oude patroon zich als eerste zien. Dat is voor mij oké. Het is onderdeel van wie ik ben. Ik weet nu hoe ik hiermee kan omgaan. Dit geeft mij rust en vertrouwen om mijn stappen te zetten terwijl ik mijn angst voel. Dat geeft me kracht.
Dat wat je aandacht geeft, groeit.
Door mijn aandacht iedere keer weer te richten op mijn te nemen stappen, is mijn angst minder aanwezig en groeit mijn zelfvertrouwen. Daarmee groeit ook de vrijheid in mij om te kunnen zijn wie ik werkelijk ben. Dat is wat ik hier kom doen, dáár geloof ik in.
Recente reacties